superANN en het gebroken water

Af en toe komt de pinnigheid opzetten. Een trekje van mijn vader dat af en toe binnensluipt onder het mantra van "Aja, je hebt er binnenkort vier, hè!" Hij zal fier zijn te lezen dat ik dit tegen alle verwachtingen in met de paplepel mee kreeg! Dan toch..

Die pinnigheid dus..

Door het dure parkeerbeleid van het UZ parkeren we ons op de parking van Dreambaby en Aldi. Dat dagelijkse veelvoud van vijf euro spenderen we liever aan een etentje met ons zessen, drie dagen Efteling en zo van die extra dingen. Tot daar de pinnigheid.

Ann parkeerde dus gisteren weer bij 'den Aldi' en werd daarna mijn held van de dag.

Terwijl ik kampeerde op het verloskwartier (Wat? Huh? Is het zo ver? Sorry...straks daarover meer..)

zag zij Rosita 'zitten. 

Rosita, beenloos na een kankerbehandeling, acht graden buiten, een elektrische rolstoel die het niet meer doet en de blik op hopeloosheid.

Ann spreekt haar aan en vraagt of ze kan helpen.

Haar rolstoel is stuk en ze moet thuis raken maar ze weet niet hoe. Ze woont niet zo ver van de Aldi, antwoordt ze snel.

Ann dus op weg. Duwend aan een rolstoel die niet gemaakt is om te duwen. 

Het huis ligt aan de andere kant van het UZ dus Ann manoeuvreert zich tussen de grijze ziekenhuisblokken.  Bij het onthaal van K1 bedenkt ze dat ze wel hulp kan gebruiken. Een
receptioniste zegt dat ze de technische dienst zal opbellen en dat alles in orde komt. 

Ann komt dus naar boven naar het verloskwartier ..

Daar is ze er toch niet gerust op en zegt dat ze nog even gaat checken of het nu zeker oke is.

Beneden staat Rosita er nog. De technische dienst werd niet geroepen. Wel de security maar "die kunnen niets doen"  

Deel 2 van de tour zet zich dus voort. Ann in een diagonaal van 45 graden achter de rolwagen.

UZ door, enkele straten door. Uitgeput als ze hoort dat ze dan pas halfweg is.

Ze bellen de mutualiteit maar krijgen geen gehoor, ze bellen een taxidienst maar daar horen ze dat enkel de geplande ritten door gaan en onder het motto 'de politie, uw vriend' bellen ze ook deze
laatste.

"De politie is er voor misdrijven mevrouw, als uw autobatterij plat is, belt u toch ook niet naar ons" is
het antwoord. 

Het tegenwoord van Ann die uitlegt dat ze als toevallige passant zich wel als goede ' burgermoeder' wil gedragen, vangt bot en Ann rondt het gesprek af met 'de politie, uw vriend, taraaaara, ja'

Als je de actualiteit wat volgt, moet je dus een elektrische rolstoel hebben die in brand staat, om ook maar enige aandacht te krijgen.

Andere opties dan? Of er nog familie is die kan helpen, probeert Ann. Maar naast leven zonder benen zijn ook haar ouders en haar broer of dood of oud of ziek. En getrouwd was ze nooit.

Gelukkig is er nog ergens de mogelijkheid van de verpleegster die elke dag langs komt. Deze wordt gebeld en pikt Rosita op. De rolstoel zet Ann onder de vleugels van een kapsalon tot ook daar een oplossing voor gezocht zal worden.

Een uur later dan verwacht staat ze dus terug in het verloskwartier, mijn eigen kleine held!

Petje af voor mijn madam!

Het verloskwartier dus! Jaja! Vrijdagavond om half acht is mijn water gebroken. Wij dus meteen naar het UZ! Binnen de 24 uur zouden de baby's er zijn! ( dachten we op basis van uren studie van 'One born Every minute')

Vruchtwater met sloten, maar de weeën zetten zich vooralsnog niet door. Het protocol '24 uur opname op het verloskwartier ter observatie en geen extra weeënopwekking omdat ik nog geen 36 weken ben' werd ingezet.

Deze 24 uur leverden niets op buiten " Het grote superANNverhaal."

We liggen dus sinds zaterdagavond terug op de maternal high care. Blijkbaar kunnen baby's wel even
zonder vruchtwater en Ping en Pong doen het goed op de monitor, antibiotica is preventief opgestart om infectie tegen te gaan en voor de rest is het  deel 569 van de zwafwachtenschap ;)

Maar kom.. Er is verlossing in zicht.. en jullie mogen het weten! We zijn niet zo voor 'we-zeggen-niets-en-doen-geheimzinnig-over-dé-dag. Jullie stonden er voor ons met een pot spaghett of verse rode kool, opvang voor Warre en Gust, een 'we-denken-aan-jullie'-sms, ..

Dinsdag worden we ingeleid..Tenzij Ping en Pong zelf vroeger komen.

We kijken er al naar uit en duimen dat alles goed mag lopen. 

We gokken op gewichtjes boven de 2,3 kg en een goede start zodat ze meteen mee op de kamer kunnen! 

Dinsdag dus! Wootwootwaauwwwwwiewoewiewoe!

Oh ja, jullie zijn nu op de hoogte en dat blijven jullie ook.

We verwachten evenwel niet evenveel sms-jes en telefoontjes met de vraag 'zijn ze er al?' als blogpageviews die dag. 

En... we zien jullie liever ook niet diezelfde dag of de dag nadien aan onze kamerdeur.. Tenzij je in de oma-/opa,meter,zus,grote broer categorie past.  Maar dat begrijpen jullie zeker ook wel..

De ambitie is borstvoeding en dat lijkt me een ware uitdaging voor de eerste dagen, gecombineerd met het zoeken naar een nieuw evenwicht met ons zessen!

We houden jullie wél op de hoogte en proberen zodra we kunnen een blogpost te schrijven zodat
jullie volledig up to date zijn!