Suffe vod en schoonheid in laagjes!

Van zwafwachtenschap naar afwachtenschap :)
Zowel Fons als Sien zijn meteen na hun geboorte op neo opgenomen.

Fons sukkelde in het begin met zijn suikertjes, die waren aan de lage kant. Hij lag ook onder de lamp voor zijn bilrubine en zijn infectiewaarden moesten opgevolgd worden, maar die heeft hij zelf onder controle gekregen! Sinds donderdagmiddag hebben we hem op de kamer. Woot! Woot!

Sien ligt nog steeds op neo maar we hopen haar vanmiddag mee naar de kamer te kunnen nemen.
Zij had geregeld nog een bradycardie, een verlaging van haar hartslag en ze moet 48 u zonder zijn om mee te mogen naar de kamer. Haar suikers zijn vaak ook aan de lage kant, maar we merken dat ze die beter opvangt met de afgekolfde mamamelk. We zijn dus onze productie volle bak aan het opbouwen.

De eerste twee dagen was ik maar een suffe witte vod. Ik heb enorm veel last gehad van naweeën, meer last dan van de eigenlijke weeën zelfs. Woensdagochtend was het zwaarst. Een vroedvrouw met ervaring was zelfs onder de indruk van mijn naweeën en ze hebben zelfs overwogen om de anesthist een epidurale te laten plaatsen. :)
Enfin, u weze gewaarschuwd als u na twee kinderen een tweeling erbij neemt :)

Door deze suffe vod-start ben ik pas donderdag kunnen écht beginnen aan de borstvoeding. Voordien had ik er echt de energie niet voor eigenlijk.

Donderdag ben ik als herrezen opgestaan en ben ik meteen in actie geschoten.
Fons live voeden/kolven voor Sien/Fons voeden/Sien voeden/restjes kolven die ze niet binnen kregen omdat ze te moe werden/ Fons voeden/kolven voor Sien/ Fons én Sien voeden tegelijkertijd/ en dit in een perpetuum continuüm. Of zo leek het toch :)

Het is dus druk, zeker nu Sien nog op neo ligt en we moeten schipperen tussen hier en daar.
En oh ja, moeke, die heel de week de thuisoma van dienst was, moest dit weekend werken, dus is het nu schipperen tussen hier, daar en ginder :)

Gisteren waren de grote broers op bezoek. Sien zagen ze nog niet in het echt (want ze mogen niet op neo) maar wat waren ze in de wolken met hun kleine broer. Ze hebben er het eerste schone laagje afgekeken, denk ik! :)

Hopelijk mag Sien vandaag of morgen naar de kamer.. dan zijn we misschien wel morgen of maandag thuis. We kijken er al weer naar uit!

Ik probeer nog wat foto's te plaatsen. De mooiste volgen nog, die staan nog op het fototoestel.

Fons en Sien zijn geboren!

Twee zalige lieverdjes die liever zelf hun planning maken! Geen inleiding op dinsdag voor hen ;)

Gisterenavond rond half zes is de bevalling natuurlijk begonnen met koude voeten en ik die volledig in mezelf gekeerd was. Een onophoudelijke weeënstorm overviel me op zeer korte tijd.

De monitor gaf een CTG weer waaruit bleek dat beide kleintjes zich niet goed meer voelden. De éne hartslag was te hoog, de andere te weinig variabel.
Ondertussen begon ik ook koorts te maken.. De epidurale werd voorbereid om indien nodig over te gaan op een keizersnede. Dat is het ook geworden toen bleek dat het CTG slechter werd.

En ik ben onder volledige verdoving gebracht omdat de epidurale niet pijndekkend genoeg was.

Om 21u45 is Fons geboren, met 2756 gram en 49,5 cm. Sien kwam twee minuten later met 2860 gram en 49 cm!

Ze doen het alletwee goed maar liggen wel nog op neo. We hebben ze gisteren wel al mogen knuffelen en ze kregen ook hun eerste shot (lees:druppels) borstvoeding!

Vanmorgen vertoefden we ook heel de tijd bij hen. Sien is eigenwijs en vinnig , Fons is knuffelig en luidruchtig.

En het zijn heel lieve knollebollen!

superANN en het gebroken water

Af en toe komt de pinnigheid opzetten. Een trekje van mijn vader dat af en toe binnensluipt onder het mantra van "Aja, je hebt er binnenkort vier, hè!" Hij zal fier zijn te lezen dat ik dit tegen alle verwachtingen in met de paplepel mee kreeg! Dan toch..

Die pinnigheid dus..

Door het dure parkeerbeleid van het UZ parkeren we ons op de parking van Dreambaby en Aldi. Dat dagelijkse veelvoud van vijf euro spenderen we liever aan een etentje met ons zessen, drie dagen Efteling en zo van die extra dingen. Tot daar de pinnigheid.

Ann parkeerde dus gisteren weer bij 'den Aldi' en werd daarna mijn held van de dag.

Terwijl ik kampeerde op het verloskwartier (Wat? Huh? Is het zo ver? Sorry...straks daarover meer..)

zag zij Rosita 'zitten. 

Rosita, beenloos na een kankerbehandeling, acht graden buiten, een elektrische rolstoel die het niet meer doet en de blik op hopeloosheid.

Ann spreekt haar aan en vraagt of ze kan helpen.

Haar rolstoel is stuk en ze moet thuis raken maar ze weet niet hoe. Ze woont niet zo ver van de Aldi, antwoordt ze snel.

Ann dus op weg. Duwend aan een rolstoel die niet gemaakt is om te duwen. 

Het huis ligt aan de andere kant van het UZ dus Ann manoeuvreert zich tussen de grijze ziekenhuisblokken.  Bij het onthaal van K1 bedenkt ze dat ze wel hulp kan gebruiken. Een
receptioniste zegt dat ze de technische dienst zal opbellen en dat alles in orde komt. 

Ann komt dus naar boven naar het verloskwartier ..

Daar is ze er toch niet gerust op en zegt dat ze nog even gaat checken of het nu zeker oke is.

Beneden staat Rosita er nog. De technische dienst werd niet geroepen. Wel de security maar "die kunnen niets doen"  

Deel 2 van de tour zet zich dus voort. Ann in een diagonaal van 45 graden achter de rolwagen.

UZ door, enkele straten door. Uitgeput als ze hoort dat ze dan pas halfweg is.

Ze bellen de mutualiteit maar krijgen geen gehoor, ze bellen een taxidienst maar daar horen ze dat enkel de geplande ritten door gaan en onder het motto 'de politie, uw vriend' bellen ze ook deze
laatste.

"De politie is er voor misdrijven mevrouw, als uw autobatterij plat is, belt u toch ook niet naar ons" is
het antwoord. 

Het tegenwoord van Ann die uitlegt dat ze als toevallige passant zich wel als goede ' burgermoeder' wil gedragen, vangt bot en Ann rondt het gesprek af met 'de politie, uw vriend, taraaaara, ja'

Als je de actualiteit wat volgt, moet je dus een elektrische rolstoel hebben die in brand staat, om ook maar enige aandacht te krijgen.

Andere opties dan? Of er nog familie is die kan helpen, probeert Ann. Maar naast leven zonder benen zijn ook haar ouders en haar broer of dood of oud of ziek. En getrouwd was ze nooit.

Gelukkig is er nog ergens de mogelijkheid van de verpleegster die elke dag langs komt. Deze wordt gebeld en pikt Rosita op. De rolstoel zet Ann onder de vleugels van een kapsalon tot ook daar een oplossing voor gezocht zal worden.

Een uur later dan verwacht staat ze dus terug in het verloskwartier, mijn eigen kleine held!

Petje af voor mijn madam!

Het verloskwartier dus! Jaja! Vrijdagavond om half acht is mijn water gebroken. Wij dus meteen naar het UZ! Binnen de 24 uur zouden de baby's er zijn! ( dachten we op basis van uren studie van 'One born Every minute')

Vruchtwater met sloten, maar de weeën zetten zich vooralsnog niet door. Het protocol '24 uur opname op het verloskwartier ter observatie en geen extra weeënopwekking omdat ik nog geen 36 weken ben' werd ingezet.

Deze 24 uur leverden niets op buiten " Het grote superANNverhaal."

We liggen dus sinds zaterdagavond terug op de maternal high care. Blijkbaar kunnen baby's wel even
zonder vruchtwater en Ping en Pong doen het goed op de monitor, antibiotica is preventief opgestart om infectie tegen te gaan en voor de rest is het  deel 569 van de zwafwachtenschap ;)

Maar kom.. Er is verlossing in zicht.. en jullie mogen het weten! We zijn niet zo voor 'we-zeggen-niets-en-doen-geheimzinnig-over-dé-dag. Jullie stonden er voor ons met een pot spaghett of verse rode kool, opvang voor Warre en Gust, een 'we-denken-aan-jullie'-sms, ..

Dinsdag worden we ingeleid..Tenzij Ping en Pong zelf vroeger komen.

We kijken er al naar uit en duimen dat alles goed mag lopen. 

We gokken op gewichtjes boven de 2,3 kg en een goede start zodat ze meteen mee op de kamer kunnen! 

Dinsdag dus! Wootwootwaauwwwwwiewoewiewoe!

Oh ja, jullie zijn nu op de hoogte en dat blijven jullie ook.

We verwachten evenwel niet evenveel sms-jes en telefoontjes met de vraag 'zijn ze er al?' als blogpageviews die dag. 

En... we zien jullie liever ook niet diezelfde dag of de dag nadien aan onze kamerdeur.. Tenzij je in de oma-/opa,meter,zus,grote broer categorie past.  Maar dat begrijpen jullie zeker ook wel..

De ambitie is borstvoeding en dat lijkt me een ware uitdaging voor de eerste dagen, gecombineerd met het zoeken naar een nieuw evenwicht met ons zessen!

We houden jullie wél op de hoogte en proberen zodra we kunnen een blogpost te schrijven zodat
jullie volledig up to date zijn! 

Ronde en vierkante dagen

En hopla.. Nooit gedacht hier nog te raken maar kijk.. We zijn er! 34 weken vandaag!
Die twee zitten daar nog altijd heel goed! Ik verdenk het UZ er ondertussen wel van een mengeling van Pattex en Tec 7  in mijn infuus gedaan te hebben..

Gisteren eindelijk nog eens controle in het ziekenhuis. Eindelijk.. Het was twee weken geleden en na een intensieve periode van opvolging duurde dit toch wel erg lang! Ping wordt ondertussen geschat op 2,3 kg en Pong op 2,5 kg. Nog even en de maat 44 body's die we voor de zekerheid kochten worden poppenkleertjes!
De doorbloeding van de placenta was goed, de monitor zeer actief en gevarieerd qua hartslag dus die twee kapoenen zijn tevreden!

De gyn vond me een zeer mobiele mama met een erg dikke buik, vond dat ik behoorlijk weinig striemen had in verhouding met diezelfde buik ( en ik die dacht dat ik mijn strepen aan het verdienen was.. tsssss...) en wuifde me vrolijk uit tot de volgende consultatie op 19 maart ;)
Weer afwachten dus! Een zwafwachtenschap in plaats van een zwangerschap dus!

Intussen begint het hier thuis ook weer te draaien. Soms rond, dan weer vierkant.
Ann en de kinderen waren gewoon aan het regime van 1 'mama' en twee kids en nu ben ik er weer..
Als ze van mij een neen krijgen, lopen ze verontwaardigd naar Ann en kijken met een blik van "ze is terug en ze probeert baas te spelen over ons"
Aan tafel willen ze beiden naast mama Ann zitten, elk aan één kant. Ik zit dus alleen aan mijn kant momenteel.. Tussen de te-smeren-brooddozen, de broodzak, het beleg ;)
In de auto mopperen ze omdat ik terug vooraan zit.. en ze dus niet om beurten vooraan mogen in de autostoel zoals toen ik nog in het ziekenhuis lag.

Enfin.. Ik voel me als een nieuw lief dat bij een gezin komt wonen soms. Alle, op vierkante dagen hè. Op ronde dagen komen ze me knuffelen met de woorden 'ik heb je zo gemist' en 'ik ben je helper in de keuken, he, mama!'