Gratis en voor niks!

Zoals beloofd, gratis en voor niets een inwijding in mijn nieuwe bijgeloof!

Ik ben katholiek opgevoed. Als baby werd ik gedoopt en als 7-jarige stond ik met een matrozenpak in de kerk tijdens mijn Eerste Communie. Op mijn 12e werd het echt erg want toen kreeg ik een permanent in mijn haar en droeg ik een pofferig hoedje in Laura Ashleystijl. Vanaf toen- of daardoor?- is het nooit meer goedgekomen met mij en De Kerk. En omgekeerd ook niet, zeker toen bleek dat ik ook nog eens op vrouwen viel..

Dus de optie Katholiek viel af toen ik onlangs zocht naar enige houvast.
En eerlijk.. al die andere grote godsdiensten lijken me ook niets voor mij.
Ik eet veel te graag varkensvlees, ik zie het niet zitten om van deur tot deur te gaan, ik vind die jongens met hun keppeltje en krullen wel schattig, maar ik denk dat Warre vies zou kijken moest ik hem dat vragen, ..

Eigenlijk ben ik gewoon te nuchter voor zoiets, denk ik.
En toch ook weer niet. Daarom neem ik jullie zeven jaar terug mee de tijd in..

Tadaa, hier zijn we dan, maart 2008,  Ann en ik, zeven jaar jonger en een tweevoud van die zeven lichter...

Na een zestal KID pogingen waren we nog steeds niet zwanger en stelde de gyneacoloog een kijkoperatie voor. Net toen ging de mama van Ann samen met een vriendin naar een waarzegster, iets wat ze af en toe nog al gedaan had blijkbaar.
Daar vroeg ze hoe het zou gaan met ons twee en eventuele kinderen. De waarzegster zei haar toen dat ze vier kinderen zag spelen in de tuin, waaronder een tweeling.

Toen we dat later hoorden, waren we er toch weer wat geruster in.
In 2009 werd Warre geboren.
In 2010 was er een miskraam op 11,5 weken van een tweeling.
In 2011 werd Gust geboren.
Die tweeling moest dus gereserveerd zijn voor tante Betje, Ann haar zus, bedachten we.
Mis dus, want augustus 2014 bleek er een tweeling op komst te zijn bij ons.
Dus toch, die voorspelling kwam uit! Weer dreef dat beeld van die waarzegster boven.Toen ik van week 5 tot week 12 de ene na de andere bloeding kreeg, vreesde ik dat het telkens gedaan ging zijn.. en kreeg ik toch weer hoop bij dat ene beeld van die vier kinderen in de tuin.
Ook moeke Monique, Ann haar mama, kwam er telkens op terug.

Toen ik op 26 weken 2 dagen binnen kwam in het ziekenhuis en die nacht ging googlen op de zoekwoorden 'prematuur 26 weken', immatuur, te vroeg geboren tweeling,  ..  sloeg de paniek weer op me. En ook toen- en nu nog steeds- helpt dat beeld me om vertrouwen te geven dat het allemaal wel goed zal komen.

Vandaar.. mijn nieuwe bijgeloof.
Zonder regeltjes, zonder rituelen, zonder moetens..
Alleen een extra duwtje in de rug om positief te denken!