Van elk 3 stuks

Van elk 3 stuks

dinsdag 27 januari 2015

Een blik op de buitenwereld vanuit mijn visbokaal


Hoe meer mijn leven 'verstilt' en hoe kleiner mijn wereld letterlijk is geworden sinds ik in het ziekenhuis lig, hoe meer mij op opvalt welke ratrace er zich buiten afspeelt. 

Eigenlijk vraag ik me af of de generatie van mijn grootouders er goed aan gedaan heeft om op te komen voor de gelijkheid tussen man en vrouw. Het uitgangspunt was zeker oke, maar in realiteit merk ik dat vrouwen zich alleen maar meer werk op hun hals hebben gehaald.

Vroeger gingen mannen werken en deden de vrouwen het huishouden en de kinderen.
Nu gaan zowel mannen als vrouwen samen uit werken en doen ze daarenboven het huishouden en de kinderen. Wie een nieuwe man/vrouw heeft,  doet dat huishouden samen. Anderen blijven hangen in rolpatronen die wel gebogen zijn ten opzichte van vroeger maar waar de koek nog altijd onevenredig verdeeld blijkt. Wie extra financiële ruimte heeft, probeert zaken uit te besteden en neemt een poetsvrouw, een oppas in huis, ..

Enfin, mijn maag tolt als ik via bezoekjes, mailtjes, Facebookmessengergespekken, .. hoor en lees hoe vriendinnen van me dreigen te verdrinken in de maalstroom van werk, huishouden, kinderen, sociale agenda's,...

Gisteren las ik via mail hoe een wijze madam die ik graag heb 96 uren op een week werkt terwijl ze zo gebaat zou zijn met wat tijd voor zichzelf, om daarna tijd te maken voor haar vent en kinderen.
En misschien zelfs om op haar gemak eens wat nieuwe recepten van Pascal Naessens uit te proberen..

Een andere vriendin probeert al maanden af te spreken met een paar vrouwen uit de buurt en dat lijkt
maar niet te lukken, terwijl haar man elke week wel twee avonden voor zichzelf heeft. Ze denkt dat het vooral haar schuld is omdat zij dingen ziet die gedaan moeten worden terwijl haar man daar precies geen last van heeft..

Een vriendin- mama die net weer aan de slag gegaan is na haar bevallingsverlof, worstelt met haar nieuwe werkritme en stelt zich vragen over minder werken, maar ik voorspel dat ze door haar job en omgeving binnen een maand weer volle bak aan de slag zal zijn, alsof het zo hoort en van je verwacht wordt. En haar vragen van nu dus achteruit zal schuiven..

Nog een andere vriendin is ondertussen even uit de mazen van de maatschappij gekropen en heeft
alles on hold gezet om tot zichzelf te komen. Ik hoop dat het haar lukt, eigenlijk weet ik ook niet hoe
ik haar kan helpen, maar eigenlijk had ze het al zoveel eerder moeten doen. Dus.. Voor haar.. een
extra dosis virtuele power!

Oh ja, iedereen van deze mensen hierboven volgt deze blog, ik hoop dat jullie jezelf vinden in deze beschrijving en ook even stil staan. Ik zie jullie graag en ben bezorgd om jullie!

Ook ik, die dan in de ogen van de maatschappij als leerkracht een job heeft om niet over te klagen, sukkel ermee. De week holt voorbij door de drukte van het werk, kinderen aankleden, brooddozen zo gezond mogelijk te vullen, brood niet vergeten te halen bij de bakker of anders om half zeven in pyjama naar de automaat, werken, misschien nog een vergadering of overleg tussendoor tijdens je middagpauze, eten maken en nadien de rijstkorrels van de grond rapen, kinderen baden, mails opvolgen, voorbereiden en verbeteren als de kids in hun bed zitten om dan om 22u nog even in de
zetel te kruipen of toe te geven aan je moeheid.
Het weekend is gevuld met zwemles, boodschappen doen, nog snel naar de winkel voor nieuwe
schoenen of een lamp want die van de woonkamer is weer gesprongen, familie bezoeken die op 1,5 uur rijden wonen (maar dat hebben we zelf gezocht, I Know), ..

Nu ja, deze 'verstilling' is verre van ideaal voor een bezig bijtje als ik, maar de versnelling die ik zie is  ook verre van ideaal.

En oh ja, met vier kinderen zal het zeker niet rustiger worden, maar dat is niet de rust die ik zoek. Ik hou van kinderen om me heen, ik doe niet liever dan samen met hen vlierbloesemsap trekken, kampen bouwen door een deken over tafel te gooien en nieuwe variaties bouwen op hun duplokasteel..



1 opmerking:

  1. Oh, zwijg mij ervan! ;-) Ik ben al 2,5u aan het 'werk' voor ik op mijn werk aankom. Een echte mallemolen!
    Ik werk heel graag en ik ben nóg liever bij mijn kinderen, maar wat evenwicht is altijd welkom.
    Al besef ik dat ik niet mag klagen. Ik kan mijn kinderen nog elke morgen knuffelen. Hopelijk is dat voor jou ook snel weer het geval! En tot dan geniet je maar extra van die twee kleintjes in je buik en de tijd die jullie alleen hebben. Ze worden zo snel groot...
    Dikke knuffel, meid!

    BeantwoordenVerwijderen