Deodorantkerstboom en Berend Brokkepap

Vijf uur 's nachts en ik lig al een uur wakker.
Mijn lijf is moe maar mijn hoofd is blijkbaar zover nog niet.

Kleine Mina, ik noem haar zelf even zo want ze heeft nog geen naam, houdt me wakker.

Haar mama deelde tot gisteren met mij een tweepersoonskamer, in afwachting tot er een kamer alleen vrij komt voor mij.
Naast die tweepersoonskamer deelde ik ook drie dagen mijn platliggend leven met D, Mina's mama.

Ik keek toe hoe D. werd opgenomen op 24 wkn 2 dagen met gebroken vliezen en ontsluiting.
Ik zag haar elke twee uur de kamer uitglippen om een sigaretje te roken in haar roze fluffy kamerjas.
Ik hoorde haar snurken en overwoog om een decibelmeter-app te installeren op de IPad.
Ik zag hoe ze zich chemisch douchte met een of andere deo die de rest van de dag je neusvleugels penetreerde. Ze startte bovenaan met een volle duw op de knop en versierde zichzelf met deo zoals je een kerstboom versiert met lampjes.
Ik trok mijn ogen open toen ze gisterenmiddag geheel uit zichzelf na lang zappen de tv op Studio 100 tv zette en luidop lachte om grapjes van Berend Brokkepap en genoot van 'Heya mama' van K3.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Verschillend zijn we dus wel, D. en ik.
En die verschillen komen meteen naar boven als je 20/24 ( de rookpauzes trek ik meteen af) de kamer deelt.

En dan.. zie je die verschillen niet meer.
Gisterenavond komt ze plots de wc uit en vraagt me te drukken op de knop omdat ze wat bloed verliest.
Een vroedvrouw komt binnen en zegt' oh nee, dat is een voetje!'
Een halve minuut later rijden ze D's bed naar buiten, geduwd door drie vroedvrouwen.

En twee uur later rolt ze hier terug binnen.
De baby maakte een goede start, is al wat ze dan weet.
Het is een meisje. Een naam hebben ze nog niet.

En plots ben je gewoon alletwee mama. En vergeet je de deodorantkerstboom en Berend Brokkepap.

Lieve Mina,
Welkom op deze wereld, kleine meid!
Het ga je goed!